Κορονοϊός. Μία άγνωστη πορεία.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η καθημερινότητα όλων μας έχει αλλάξει ριζικά. Η πανδημία με το όνομα Κορονοϊός έχει μπει στις ζωές μας. Μικροί και μεγάλοι βρισκόμαστε με περιοριστικά μέτρα, μέσα στα σπίτια μας προσπαθώντας να αποφύγουμε μία εξάπλωση ενός άγνωστου έως τώρα ιού. Δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί, δεν γνωρίζουμε πότε θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα που είχαμε παλιότερα.

Παραπάνω περιγράφεται η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Αυτά είναι και τα δεδομένα μας, αυτά θα ήταν καλό και να αποδεχτούμε. Στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει το απρόβλεπτο, ούτε φυσικά και η απώλεια δεδομένων ή ελέγχου της ζωής τους. Φυσικά και νιώθουμε ανησυχία, φόβο ακόμα και θυμό ίσως για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Τα συναισθήματα αυτά εκδηλώνονται σε καταστάσεις που ο άνθρωπος νιώθει κίνδυνο και το ένστικτο λειτουργεί –ευτυχώς- άμεσα για να μας θυμίσει πως έχουμε ανάγκη να ζήσουμε.

Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση, τα παιδιά βιώνουν και αυτά τις δικές τους εξίσου μεγάλες αλλαγές και ανατροπές. Η απουσία του σχολικού πλαισίου με όσα αυτό περιλαμβάνει ( δασκάλες, φίλους, παιχνίδια, δραστηριότητες) από την καθημερινότητά τους, αλλά και των υπόλοιπων δομών που συμμετείχαν καθημερινά ή εβδομαδιαία αρχίζει να εκδηλώνεται έντονα και ίσως πλέον με συναισθήματα άγχους, θυμού και λύπης από την πλευρά των παιδιών.

Σε αυτό το σημείο, οι γονείς θα πρέπει να φανούν δυνατοί και να λειτουργήσουν θετικά τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα παιδία τους. Θα πρέπει να στραφούμε στο εδώ και τώρα και να εστιάσουμε στα όσα έχουμε, στα όσα μπορούμε να κάνουμε, στα δεδομένα μας.

Μην ξεχνάμε πως τα παιδιά μας είναι πολλές φορές το σύμπτωμα των δικών μας συμπεριφορών.

Ας χειριστούμε την κατάσταση με αισιοδοξία. Ας δείξουμε υπομονή σε αυτήν την όντως δύσκολη κατάσταση. Ας θυμίσουμε στους εαυτούς μας πως η ζωή δεν είναι μόνο οι χαρούμενες στιγμές, αλλά και οι δυσάρεστες και ας χαρούμε για όσα διαθέτουμε, ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση.

Ας κοιτάξουμε τι έχουμε και όχι τι δεν έχουμε ή τι θα χάσουμε μετά από όλο αυτό. Με ψυχραιμία και αίσθημα ευθύνης, λοιπόν, να οπλιστούμε με επιμονή και με μία βαθιά ανάσα να δείξουμε το σθένος και την αντοχή μας τόσο στους γύρω μας αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Όταν όλα περάσουν, θα τα έχουμε καταφέρει.